YOLCULUĞUM...


   Ben hakikat yolcusuyum. Bilirim ki bu yolda taşlar var... Takılınca ayağım, döner içime bakarım. Bilirim ki izdir o taşlar. Kendi hakikatime giden izlerim. İyi iz sürmek lazım bilirim.
Taşlı topraklı yollardan gönlüme varmak isterim. Sonsuzluğun içinde, hakikatimi yaşamak isterim. 

Hayatımda olan herşey için şükretmekteyim. Beni zorlayan, ağlatan, kızdıran, öfkelendirenlere de, gülümseten, mutlu eden, heyecanlandıranlara da. Bilirim ki, herşey bir bütün halinde kendimi görebilmem için  uğraş verir. Bunu yaparken, farkında olurlar ya da olmazlar, bunu  bilmem... Bildiğim benimde onların hayatına kendi yüzleşmeleri için girdiğimdir.

Bilmeye rağmen içimde yaşadığım kırgınlıkları hemen iyileştiremiyorsam, biraz daha zamana ihtiyacım olduğundandır. Kendime şefkat gösterir, tamamlanmam için zaman veririm. Çevreme gösterdiğim anlayışı kendime de gösterir, affederim...

Bilirim ki, kendime olan sevgim, hoşgörüm, kabulüm çoğaldıkça, varlığımın zenginliğini, renklerimi de yaşar yaşatırım....

Ben hakikat yolcusuyum. Bilirim ki bu yolda taşlar var... Takılınca ayağım, döner içime bakarım. Bilirim ki izdir o taşlar. Kendi hakikatime giden izlerim. İyi iz sürmek lazım bilirim.  Sonsuzluğun içinde, kendi sonsuzluğumsa tüm yaşadığım....Bir nefestir, hayata verdiğim,bilirim.......

Marifetin buysa, gönlüme razı ol isterim....

.